Rozdział 4.

Że co ?! Mam mieszkać z kimś kto próbował zabić poprzednią współlokatorkę ?!

Mój oddech natychmiast przyśpieszył , ręce zaczęły się trząść , a na czole czułam zimny pot . No nie ! Znowu mam atak paniki . Przyciągnęłam szybko kolana do klatki piersiowej i zaczęłam liczyć do 20 . Trochę pomogło .

- Jak to ?- zapytałam cichy,m , drżącym głosem .

- No po prostu .. – z magazynu wyszedł Rafael . – Później Ci powiem . Przepraszam , że wyszło , jak wyszło .

Przez cały pobyt w salonie czułam się zagubiona . A jeśli ja nie polubię Erin z wzajemnością ? Czy wtedy też będzie chciała mnie zabić . Pogrążona w coraz to dziwnych myślach ,patrzyłam ,jak Rafael nawilża mi włos . Później zapytał się znowu  , czy tak jak zwykle a ja kiwnęłam . On na pewno zauważył ,że co jest nie tak , więc opowiadał kawały . Mimowolnie uśmiechałam , się z czego była zadowolony . Spytał tylko coś z rodzaju , czy chce tak jak zawsze  . W odpowiedzi mruknęłam coś pod nosem , co najwyraźniej on uznał za potwierdzenie .

Pod koniec , poprosiłam o zapisanie do rachunku , a n uśmiechnął się i cmoknął powietrze przed nami . Podziękowałam mu wielkim , smutnym uśmiechem i wyszłam .

W drodze do kosmetyczki Amber szarpnęła mnie a ramie .

- Masz mi się tym teraz nie przejmować - powiedziała patrząc mi w oczy . Byłam wprost pewna, że ona też się obawiała . Po części o siebie , bo przecież przyjaźniła się z Chelsea , po części o mnie. I o moją reakcje, no i wreszcie stosunki z Erin .- Nie ma czym się przejmować . Chelsea ” żyje ” .

Odsapnęłam i obdarowałam ją szczerym uśmiechem . Wreszcie jakaś dobra nowina ! Teraz mogła poczekaj z moimi przemyśleniami do powrotu . Weszliśmy do mojej najukochańszej kosmetyczki .

- Swietłana ! Tu br ..

- Bree ! Moja droga , dawno Cię nie było ! – Starsza pani podeszła do mnie i cmoknęła mnie w policzek .

Swietłana była naprawdę starą, szczupłą kobietą , za to znającą się na swoim fachu . Oczywiście , jej wygląd nie ukazywał jej wieku , ale znałam ją dość długo , by wiedzieć , że ma około 60 lat , miała siwe włosy , krótko przystrzyżone , wąskie usta , wielkie oczy i lekkie zmarszczki . Ubrana była w elegancki , czarny kombinezon , to jest spódnica i żakiet , zakrywający do połowy białą bluzkę spod spodu . Nigdy jej się nie zwierzałam , a i tak obie się nawzajem lubiłyśmy .

- To moja przyjaciółka , Amber . Dwa razy ” totalna metamorfoza : ,proszę . – kolejny uśmiech .

Kiedy usiadłyśmy w wygodnych fotelach i wyciągnęłyśmy dłonie do zabiegu , przyjrzałam się Amber . Jak ona teraz zjawiskowo wyglądała ! Do grzywki Rafael dopiął jej trochę włosów i przyciął , tak by schodziła jej na bok , a proste włosy opadały na plecy kaskadą czerni .

- Wyglądasz pięknie . – powiedziałam , gdy kosmetyczki robiły na pedicure .

- Ty też .

Ja byłam pewna , że wyglądam jak zwykle . Rude włosy opadające falami na ramiona i wolno puszczona grzywa . Lekko wzruszyłam ramionami .

- Po wyjściu stąd , czekają nasz jeszcze zakupy , a wtedy już nikt Cie nie pozna . – szeroki uśmiech . Jej , znowu wykazuje jakąś chorą umiejętność zmieniania humoru z dosłownie sekundę . Jakie to chooore . – A później pójdziemy coś przegryźć.- mrugnęłam porozumiewawczo .

Po wyjściu z salonu przyjrzałam się dziewczynie . Nie miała już worów pod oczami , a błyskała niesamowitą , życiową energią . Zresztą nie tylko ja się jej przyglądałam . Zza rogu podszedł do niej młody chłopak , którego chyba nie znałam .Chociaż …

- Cześć , Bree…. – To był Philip . Oczywiście , mój były . – Przedstawisz mnie swojej koleżance ?

Uśmiechał się w sposób dość obrzydliwy , ale najwyraźniej uważał , że jest słodki . A co mi tam !

- Philip , to jest Amber , Amber oto Philip . – Uśmiechnęłam się drwiąco z powstałej sytuacji . Podrywana  zmiażdżyła mnie wzrokiem .

- No cześć , mała . Widzę , że się tutaj przechodzicie , zupełnie samotnie  . Bez panów . – wydziwiał ze swoimi brwiami jakieś kpiny i nagle zwrócił się do mnie . – Mhm …. Bree ? Słyszałem , że masz teraz Justina , więc czy mogłabyś …. ? - zamiótł dłońmi powietrze .

Z szerokim uśmiechem wredności i ze szczerą ochotą nie roześmiania się na cały głos odeszłam z tego miejsca .Ruszyłam do artykułów szkolnych . Przecież jest już sierpień , za miesiąc uniwerek . Westchnęłam . Wróciłam do Amber , aby spytać , jak dużą torbę mam kupić . Nie zastałam jej tam . w panice sprawdziłam wszystkie miejsca w całej galerii .  Nigdzie jej ni było . Ani Philipa . W ostateczności wyszłam za budynek , aby tam ją poszukać . Po pięciu minutach zguba wyszła zza małej kanciapy przy śmietniku . Wampirzyca ocierała dłonią usta .

- Co ty najlepszego zrobiłaś ?!

Pobiegłam za śmietnik , a am zobaczyłam na szczęście , żyjącego jeszcze Philipa .

- Zgłodniałam . – Wzruszyła ramionami . – Nie dało się już z nim wytrzymać , a on mam moją ulubioną grupę krwi .

Faktycznie , ARh+ była lubianą grupa krwi . Jednak ona by go tam zostawiła . Szybko wstałam i zagroziłam przyjaciółce.

- Nigdy nie zostawiaj tak ludzi . Przynajmniej w moim mieście !

Uklękłam przy chłopaku i zajrzałam mu w uchylone źrenice .

-Idź do ochrony i powiedz , że rozdarłeś sobie szyję , kiedy się wywróciłeś . – pochyliłam się i nawdychałam zapachu jego krwi . Cierpliwie poczekałam , aż moje kły się wydłużą i rozharatałam mu szyje . Wypiłam przy tym łyczek , może dwa .- Nie pamiętasz tego zajścia , w ogóle nie pamiętasz nic , co się stało od pięciu minut . Wiesz tylko , że spotkałeś i poznałeś Amber . Ona dała Ci kosza , a ty później się przewróciłeś .Idź .

Chłopak odszedł , a ja spojrzałam na Amber  . Czyściła paznokcie .

- Zakupy , a potem porozmawiamy . – Skupiłam się na myśli Oczyść i dotknęłam lekko przybrudzonej krwią Amber . Złapałam ją brutalnie za ramie i wciągnęłam do galerii . Poszłyśmy szybko do najbliższego sklepu z odzieżą .

Te zakupy nie można było zaliczyć do udanych . Dowiedziałam się , że szkolnymi barwami był błękit oraz czerń / brąz , Wyszliśmy z kilkoma zapakowanymi po dziurki torbami , pełnymi odpowiadających barwami szkoły ubraniami , Przymierzanie nie sprawiło mi żadnej przyjemności . Jak nigdy . Kiedy Amber coś przymierzała kazałam jej się okręcać i pokazywałam gestami czy dobrze , lub podawałam jej kolejna rzecz . Ona wykazała więcej empatii . Próbowała ze mną rozmawiać , ale ja  , w obawie przed wybuchem złości nie odpowiadałam jej .

Jechałyśmy właśnie samochodem .

- No może byś się w końcu odezwała ?!

- Tak . w końcu się odezwę ! Jak mogłaś ! Przecież miał te cholerne  rany na szyi ! Wiem , że nie jesteś ślepa . Zaledwie 6 MIESIĘCY temu wszyscy zastanawiali się , co to za dzikie zwierze , go napadło . Przesłuchiwali mnie ! PRZESŁUCHIWALI , AMBER !

Zjechałam na pobocze  . Podciągnęłam kolana pod brodę i policzyłam do 20 . Atak paniki . Już drugi raz dzisiaj .Tym razem nie pomogło , a z moich oczu poleciały łzy .

- Teraz go na pewno zahipnotyzują . Wszystko wyjdzie na jaw . Zabiją mnie . Zabiją nas ! – łkałam .

Amber przytuliła mnie desperacko .Mój oddech powoli uspokoił się . Przytuliłam ją .

- Już jest wszystko dobrze . Ciiiii .

Otarła łzy i złapałam stanowczo kierownicę .

- Jak dojedziemy do domu , ty weź zakupy , a ja znajdę Nalę i przyniosę resztę. – powiedziałam odpalając silnik . Potaknęła . Po drodze rozmawiałyśmy już tylko o zakupach . O niczym więcej .

Kiedy podjechałyśmy pod dom i otwarłam garaż , zauważyłam , że nie ma w środku samochodu rodziców . Rzuciłam klucz Amber i mruknęłam coś , ze rodziców nie ma . Wampirzyca wysiadła z samochodu i wyszła z garażu . Zostałam tu sama .

- Kicicicicicici! Naaalaaa! Gdzie jesteś! – wołałam moją ulubienice .

Nagle z prawej trony zaszeleściło , a ja pamiętając jeszcze trochę o wczorajszym wieczorze  , przyszykowałam się do skoku . Zza kartonów wysunęła się jednak moja  kotka i gruchnęła cicho .

- Naluś , moje kochanie ! – pochyliłam się nad nią . Nagle kot prychną przeraźliwie  ,  i zanim się odwróciłam , coś ciężkiego  uderzyło mnie w głowę .